stare pojazdy

Model ten cechował się sportowym wyglądem, zmodernizowanym silnikiem, nową instalacją elektryczną. Silnik jest dalszym usprawnieniem silników z lat 50 XX w. Główną zmianą było wprowadzenie 4 łożysk na wale. Głowice i cylindry tym razem trzymały się na 4 szpilkach. Cylindry posiadały 4 kanały płuczące i jeden większy kanał wydechowy – w poprzednim modelu były 2 kanały płuczące i 2 kanały wydechowe. Cylindry poprzedniego modelu były w całości żeliwne, w Jawie TS zastosowano aluminiowe cylindry z żeliwną tuleją co znacznie poprawiło odprowadzenie ciepła. Obniżyło też masę silnika. Zmieniono kształt zewnętrzny silnika. Silnik zaopatrzono w nowy gaźnik (Jikov 2928 CE) o średnicy gardzieli 28 mm z komorą pływaka umieszczoną centralnie dzięki czemu nie występowało zalewanie silnika w czasie ostrych przechyłów. Instalacja elektryczna przeszła gruntowne zmiany. Prądnicę zastąpił alternator trójfazowy synchroniczny o mocy 210 W i napięciu znamionowym 12 V. Instalacja zapłonowa pozostała praktycz

Fiat 126 potocznie „Maluch” (wł. centoventisei) – samochód osobowy klasy aut najmniejszych, konstrukcji włoskiego producenta Fiat, produkowany w latach 1972–2000. Produkowany był przez Fiata oraz na licencji przez polską Fabrykę Samochodów Małolitrażowych (od 1992 część koncernu Fiat jako Fiat Auto Poland) jako Polski Fiat 126p (we Włoszech do 1980, w Polsce w okresie od 6 czerwca 1973 do 22 września 2000). Fiat 126 był następcą i rozwinięciem technicznym produkowanego od 1957 modelu 500 Nuova. Zachowano ogólną koncepcję samochodu, napędzanego benzynowym, czterosuwowym, chłodzonym powietrzem silnikiem typu R2, umieszczonym w tylnej części pojazdu. Napęd był przenoszony poprzez 4-biegową ręczną skrzynię biegów na koła tylne. Oprócz podstawowego modelu z 2-drzwiowym nadwoziem typu fastback, napędzanego początkowo silnikiem o pojemności skokowej 594 cm³ i mocy 23 KM, a od 1977 652 cm³ i 24 KM, produkowane były również modele pochodne: Steyr-Fiat 126 (1973–1975), produkt austriackiej fi

Silnik EM250 to dwusuw z przepłukiwaniem zwrotnym chłodzony powietrzem. Duraluminiowy, bogato użebrowany cylinder z głowicą posiada żebra chłodzące wyłącznie poziome z gumowymi elementami tłumiącymi hałas. Wewnątrz cylindra jest zalana żeliwna tuleja cylindrowa z układem kanałów. Wadą silników EM250 jest niski moment obrotowy w zakresie do 3000 obrotów i jego szybki przyrost powyżej tej wartości. Sam przebieg momentu obrotowego wykazuje dwa szczyty, jeden dla obrotów 3500 i drugi dla 5200 obr./min. Jest to tzw. podwójna biegunowa, często występująca w silnikach dwusuwowych o sporym wysileniu, z rozrządem tłokowym. W praktyce objawia się to tym, iż motocykl rozpędza się dość ospale z niskich obrotów, aby energicznie przyśpieszać, gdy obroty silnika osiągają poziom powyżej 3000-3500. Jednak cecha ta występowała we wszystkich ówcześnie produkowanych motocyklach z silnikiem dwusuwowym o takim samym rozrządzie i zbliżonym wysileniu. Mimo tych cech średnie ciśnienie użyteczne silnika jest sp

Przełom lat 50. i 60. w polskim rolnictwie przyniósł zapotrzebowanie na nowoczesne średnie i ciężkie ciągniki rolnicze. Wówczas narodził się pomysł nawiązania współpracy z fabryką ciągników ZETOR w Czechosłowacji. Jesienią 1961 r. udała się tam specjalna delegacja partyjno-rządowa na rozmowy o współpracy[1]. 4 kwietnia 1962 roku została podpisana umowa pomiędzy Rządem PRL a Rządem CSRS, obowiązująca do 31 grudnia 1980 roku, o współpracy w produkcji ciągników, na mocy której strona polska zrezygnowała z produkcji średnich ciągników własnej konstrukcji i przyjęła licencję na ciągnik Zetor 4011.[2] Pierwszy ciągnik wyjechał z hali fabrycznej 15 kwietnia 1965 r.[3] W kwietniu 1967 r. ciągnik C-4011 zdobył srebrny medal na Targach w Budapeszcie[4]. Do napędu ciągnika zastosowano 4-cylindrowy żeliwny silnik wysokoprężny typu S-4001 o pojemności skokowej 3120 cm³ i mocy maksymalnej 31 kW (42 KM). Produkcja została zakończona w 1970 roku po wyprodukowaniu 98 284 sztuk tego modelu. W następnyc

Nazwa i znak firmowy pochodziły wprost od nazwy producenta: Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku, gdzie dla zaspokojenia potrzeb rynku w 1955 roku zlokalizowano dodatkową produkcję motocykli M06. Motocykle WSK M06 do 1957 roku nie różniły się od tych produkowanych przez Warszawską Fabrykę Motocykli, jednak w późniejszych latach konstruktorzy z WSK zaczęli konkurować z głównym producentem pod względem stosowanych rozwiązań i modernizacji i to na tyle skutecznie, że zaprezentowany na Targach Poznańskich wiosną 1964 roku zmodernizowany model M06 zachowując tę samą cenę co WFM miał solidny widelec teleskopowy z tłumieniem olejowym, pełnobębnowe hamulce, większy reflektor i wzmocnioną ramę. Stało się to jedną z przyczyn decyzji o zamknięciu produkcji w warszawskiej wytwórni[potrzebny przypis]. Podstawowy model M06 produkowany był ze zmianami aż do roku 1985. Ostatni egzemplarz WSK zjechał z taśmy 31 października 1985 roku i był to ostatni motocykl wyprodukowany w Polsce. W fabryce C

Pierwszy model motocykla SHL, produkowany w latach 1938–1939, opracowany został przez inż. Rafała Ekielskiego w oparciu o brytyjski silnik Villiers 98 cm³, którego produkcję uruchomiono na podstawie umowy licencyjnej. Podwozie SHL 98 skonstruowane było z kształtowników tłoczonych z blachy łączonych śrubami z elementami odlewanymi. Wyprodukowano kilkaset motocykli (być może ponad tysiąc), plan na 1939 rok obejmował 2 tysiące motocykli, lecz dalszą produkcję przerwał wybuch II wojny światowej w 1939 roku[1]. Dostarczano też silniki dla motocykli Podkowa 98[1]. Po zakończeniu II wojny światowej postanowiono wznowić w Kielcach produkcję motocykli. W roku 1947 skonstruowano prototyp motocykla SHL 125 – M02 według własnego projektu, opartego na wzmocnionej konstrukcji ramy przedwojennej oraz krajowym silniku S01 o pojemności 125 cm³ (opracowanym w 1946 r. przez Centralne Biuro Techniczne na bazie niemieckiego DKW RT125 dla motocykla Sokół 125 – M01 produkowanego w Warszawie). Model ten wpro

rodzina polskich samochodów osobowych i dostawczych produkowanych w latach 1957–1972 przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie, a od 1972 do 1983 przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej pod marką FSM Syrena. Wyprodukowano 521 311 egzemplarzy[1].Decyzja o rozpoczęciu prac projektowych nad nowym polskim samochodem małolitrażowym została podjęta w maju 1953 roku przez ówczesne Prezydium Rządu[2]. W czerwcu tego samego roku FSO otrzymała oficjalne zlecenie opracowania konstrukcji samochodu popularnego, wydane przez Ministerstwo Przemysłu Maszynowego oraz Centralny Zarząd Przemysłu Motoryzacyjnego. Według przyjętych założeń, w samochodzie, który otrzymał nazwę Syrena, należało w maksymalnym stopniu wykorzystać elementy konstrukcyjne modelu Warszawa M20 zaś do napędu pojazdu przeznaczyć mały, rzędowy, dwucylindrowy silnik dwusuwowy[1]. Nadwozie tego modelu miało być wykonywane w postaci drewnianego szkieletu wykończonego płytami pilśniowymi[2]. Zakładane rozwiązania

Trabant był rozwinięciem taniego i małego samochodu osobowego AWZ P70, produkowanego w tych samych zakładach od 1955 roku. W samochodzie tym zastosowano karoserię z tworzywa sztucznego zwanego duroplastem. Wykorzystanie tworzyw sztucznych podwyższyło odporność auta na korozję. Karoseria z duroplastu ma podwyższoną wytrzymałość na zgniatanie; w razie pożaru duroplast nie pali się, a jego temperatura topnienia jest zbliżona do temperatury topnienia aluminium. Poza duroplastem zastosowano też inne rozwiązania techniczne, kontynuowane w następnych modelach: małolitrażowy silnik dwusuwowy, duże szyby, stosunkowo pojemne wnętrze itp.[2] Pierwszym samochodem pod nazwą Trabant był prototyp z 1954 roku pod oznaczeniem P50[2]. Według jednak innych źródeł, nazwa Trabant została nadana dla uczczenia wystrzelenia w ZSRR pierwszego sputnika, co nastąpiło dopiero w październiku 1957 roku – w języku niemieckim Trabant znaczy „satelita” i „towarzysz podróży”, podobnie jak po rosyjsku sputnik[3][4]. 23

W związku z rosnącymi wymaganiami rolnictwa w II połowie lat 50. oraz wyczerpaniem możliwości modernizacyjnych ciągnika Ursus C-451, Zakłady Mechaniczne Ursus w 1955 roku oraz Centralne Biuro Konstrukcyjne Ciągników i Silników Wysokoprężnych w Warszawie w roku 1956, przystąpiły do prac nad nowymi modelami lekkich ciągników rolniczych. Rezultaty swoich prac obydwa zespoły zaprezentowały w 1957 roku. Warszawskie Biuro Konstrukcyjne skonstruowało prototyp ciągnika Rola 25, natomiast zespół z Ursusa 3 prototypy modelu C-22 (młody technik 11/1957). Po serii badań i testów zadecydowano o kontynuowaniu dalszych prac nad konstrukcją z Zakładów Mechanicznych. Do napędu Ursus C-325 zastosowano 2-cylindrowy silnik wysokoprężny S-312 o pojemności skokowej 1810 cm³ i mocy maksymalnej 18,4 kW (25 KM). Model ten wyposażono w nowoczesne, ułatwiające eksploatację układy i zespoły: hydraulikę siłową z trzypunktowym układem zawieszenia (TUZ), wał odbioru mocy zależny i niezależny (WOM) dociążenie kół ty

W latach 1956–1965 wyprodukowano łącznie 91 400 motocykli Junak, w tym ok. 10 000 szt. modelu M07, a także rajdowe typu M07-R, crossowe typu M07-C, 2500 trójkołowców typu B20 (dostawczy ze skrzynią z plandeką) oraz 8500 wózków bocznych typów WB1 i W03. Produkowany był w SFM w Szczecinie, silniki typu S03 do wszystkich modeli Junaka produkowane były przez Zakłady Sprzętu Motoryzacyjnego w Łodzi. W latach 1956–1959 wyprodukowano ok. 10 tys. egzemplarzy M07. Model M10 oficjalnie wprowadzono do produkcji w grudniu 1959 jednak pierwsze 20 tys. szt. modelu M10 wyprodukowane w latach 1960–1961 posiadały jeszcze niektóre cechy z poprzedniego modelu, przykładem może być przednia lampa. Motocykle Junak posiadające cechy obydwu modeli nazwane zostały przejściówkami. Konstrukcja, opracowana w latach 1951–1952 w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego przez zespół pod kierunkiem J. Ignatowicza, przewyższała wiele motocykli renomowanych firm światowych owego czasu[2]. Nic w tym dziwnego, s

Konstrukcja motocykla oznaczona M06 opracowana została w 1952 roku przez Dział Motocykli BKPMot. jako następca produkowanych przez warszawską wytwórnię motocykli SHL M04 i M05. Pierwotną konstrukcję z pojedynczą ramą, nowym silnikiem S02, amortyzatorami z tłumieniem olejowym, progresywnymi sprężynami w widelcu teleskopowym oraz akumulatorem w instalacji elektrycznej uznano wówczas za zbyt drogą i skomplikowaną dla motocykla popularnego. W 1953 roku opracowano uproszczoną wersję M06 na podwójnej ramie spawanej z ceowników blaszanych, z dotychczasowym silnikiem S01 o nieco podwyższonej mocy. Wprowadzono amortyzowane zawieszenie tylnego koła na wahaczu oraz widelec teleskopowy, tyle że w również uproszczonej wersji bez tłumienia, konstrukcja widelca była oparta na stosowanym wcześniej w SHL M05. M.in. dzięki uproszczeniom możliwe okazało się szybkie uruchomienie produkcji i w grudniu 1954 wytwórnię opuściła seria informacyjna motocykli WFM M06. Konstruktorami modelu M06 byli między innym

Na początku 1946 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu produkcji w Polsce ciągników rolniczych. Ze względu na konieczność szybkiego wdrożenia do produkcji tego typu pojazdu, zdecydowano o skopiowaniu konstrukcji niemieckiego ciągnika Lanz Bulldog D9506, którego wiele egzemplarzy zostało w granicach Polski, pozostawionych przez Niemców po II wojnie światowej. Jego zaletami była stosunkowo duża moc przy prostej budowie i obsłudze. Prace nad dokumentacją techniczną prowadzone były pod kierunkiem inż. Edwarda Habicha i ukończone zostały w lipcu 1946 roku. Na przełomie lutego i marca 1947 roku rozpoczęto prace nad prototypem ciągnika pod oznaczeniem LB-45, który zaprezentowany został publicznie 1 maja 1947 roku podczas pochodu pierwszomajowego w Warszawie. Produkcję seryjną ciągników już pod oznaczeniem C-45 uruchomiono we wrześniu 1947 roku. Do końca tego roku zbudowano 130 sztuk, zaś w I kwartale 1948 r. – 227, a w kwietniu 1948 r. – 103 egzemplarze. Na początku lat. 50 XX produkowano po kil